Een zacht stemmetje in de nacht…

Het schijnt dat ik in mijn slaap op dit soort momenten zachtjes begin te kuchen…mijn man wordt er soms wakker van..en verdenkt me er dan van wakker te zijn, in de hoop dat hij zal opstaan, en de jongeman in kwestie een kus zal brengen. Maar ik slaap dan, hoewel er onbewust dus wel iets ‘wakker’ is geworden dat mijn man oproept om te gaan kijken.

Ben ik wél wakker, dan kruip ik uit mijn bed, en wandel met slaperige ogen de trap op om uit te vinden wie van de drie dit keer moet plassen. Meestal keert de rust snel weer en slapen we allemaal tevreden verder. Maar het komt ook voor dat ik nog een paar keer terug moet, of  even naast hem ga liggen, omdat hij anders niet kan slapen. Samen zijn we dan nog even zoet, maar slapen komt er niet van. En als ik even later weer naar mijn eigen bed terugkeer, vermoed ik dat dit nog wel even zo zal blijven..

Even later…zachte stapjes op de trap. Een klein mannetje van zes kruipt naast me in bed. Ik zucht en sla mijn armen om hem heen. Het is goed. Laten we vooral nog even verder slapen, want elke minuut nachtrust is hier goud waard.

Tribal Parenting

Vele inheemse stammen in de wereld kennen dit probleem niet. Geen trappen in huis, geen ‘eigen’ kamers. Gewoon allemaal samen in 1 bed of op 1 kamer.

Dat kwetsbare moment, waarop we slapen, delen zij het liefst samen. Dicht tegen elkaar aan, ook om warm te blijven, vinden zij geborgenheid en veiligheid bij elkaar.

Maar wij, in onze geïndividualiseerde wereld hebben het bezit van een ‘eigen ruimte’ en privacy tot een belangrijk goed verheven. Kinderen moeten liefst zo vroeg mogelijk leren om in hun ‘eigen bed’ in slaap te vallen, liefst op een ‘eigen kamer’. Dat we van oudsher in groepen hebben geleefd, die juist samen sliepen om veilig te zijn, lijken we te zijn vergeten.

Hetzelfde geldt voor het dragen van baby’s, het langdurig geven van borstvoeding op verzoek of het direct troosten bij verdriet. In alle inheemse stammen een gewone zaak.

In de westerse wereld soms een unicum.

Maakt het uit??

Ben ik een ontaarde moeder dat ik mijn kinderen een eigen kamer gaf? En dat het mandje waar zij als baby in sliepen na zes weken van het voeteneind van ons bed verhuisde naar hun wieg in de kamer ernaast? Dat zij niet altijd mijn borst kregen om op te zuigen, maar ook soms een speentje? En dat ik het heerlijk vond om ze s’middags in een bedje te leggen voor een middagdutje. Hele dagen dragen, hoe mooi het ook leek, was voor mijn rug echt te zwaar.

Als je moeder je belangrijkste bron van voeding, warmte en veiligheid is in de eerste jaren van je leven, blijf je vanzelf dicht bij haar in de buurt

Sommige onderzoekers en pedagogen bepleiten dat het gezond is voor onze kinderen om zich al jong tot individuen te ontwikkelen. Dat zij daardoor later in het leven beter voor zichzelf kunnen zorgen, onafhankelijker zullen zijn. Dus moeten zij zichzelf leren ‘troosten’, soms voorafgegaan door langdurig huilen. Wij moeten ons als ouders niet laten ‘manipuleren’, want anders is het einde straks zoet.

Klopt deze theorie wel? Leidt deze strategie werkelijk tot verhoogde overlevingskansen, evolutionair gezien? En draagt het bij aan een groter gevoel van veiligheid en zelfvertrouwen in onze kinderen?

En wat gebeurt er met de kinderen in inheemse stammen die wél bij hun ouders in dezelfde ruimte slapen, die direct getroost worden als zij huilen, en voeding krijgen zodra ze daar om vragen? Zijn dit onhebbelijke verwende monsters tegen de tijd dat zij vijf zijn?

Onderzoek onder de Pygmeeën toont dat dit inheemse volk bijzonder vredelievend is. Het heet zijn kinderen met heel veel eer en zorgvuldigheid welkom in de wereld. Voor hun is het een vanzelfsprekendheid dat liefde is aangeboren. Het is een natuurlijk kenmerk van de mens.

Waar wij in de westerse wereld vaak tegen onze kinderen zeggen ‘Doe wat ik zeg! Niet wat ik doe!’ Zeggen zij ‘Kinderen leren van wat wij ze voorleven, niet van wat wij tegen ze zeggen’. Kinderen worden er niet gestraft, simpelweg omdat ze niet ‘stout’ zijn. Er wordt niet gevochten. Dreigt er een gevecht dan maakt men de twee strijdende partijen zodanig bewust van de belachelijkheid van hun meningsverschil, dat er binnen de kortste keren gelachen wordt, in plaats van gestreden.

En wat zag men er verder? Een volk dat zijn kinderen heel veel knuffelt en draagt in het eerste levensjaar. Dat kinderen in dezelfde ruimte laat slapen als de ouders. En dat kinderen vrij laat om zelf te ontdekken wat wel en niet kan, waardoor zij binnen de kortste keren hun natuurlijke instincten ontdekken als het gaat om het herkennen van gevaar, hitte, koude etc.. Als je moeder je belangrijkste bron van voeding, warmte en veiligheid is in de eerste jaren van je leven, blijf je vanzelf dicht bij haar in de buurt. En kan zij je makkelijk beschermen en voor je zorgen. Tegen de tijd dat deze kinderen vijf zijn, zijn ze al zeer bedreven in het zorgen voor zichzelf, hun jongere broertjes of zusjes en hebben allen hun eigen taken in het huishouden. Aangeleerd door elkaar te imiteren, en mee te doen met de ouders.

Wij zijn allen in staat tot liefhebben, van jongs af aan. Des te beter wij als ouders dit voorleven, des te beter ontwikkelen onze kinderen dit vermogen

En de kinderen in de westerse wereld? Die we hebben laten huilen, alleen op een kamer hebben gelegd en op gezette tijden hebben gevoed? Wat kunnen die als ze vijf zijn? Hoe veilig voelen zij zich? En hoe veilig voelen de ouders zich als hun kind even van ze wegloopt….?
Wij zijn allen in staat tot liefhebben, van jongs af aan. Des te beter wij als ouders dit voorleven, des te beter ontwikkelen onze kinderen dit vermogen.

En wij zijn allemaal mensen. We maken fouten, we zijn soms moe, kribbig of onredelijk. Maar ‘at the end of the day’ kunnen we ervoor kiezen om elkaar iedere keer weer in de armen te sluiten. Wij kunnen ervoor kiezen om onze kinderen voor te leven wat het is om te koesteren en lief te hebben. Want we hebben lief. Vooral onze kinderen hebben wij lief.

Culturele rijkdom

In vele foto’s uit de expositie BIRTH DAY van Lieve Blancquaert, over de hele wereld, zie ik het terug. De liefde voor kinderen. Elke ouder wil voor zijn of haar kinderen het beste. Liefde is een instinct, een weten. Voor mij is het de essentie van wat ik ben.

Ik hoef niet terug naar het leven zoals het was in de vorige eeuw, of de eeuwen daarvoor.  Ik leef nu, in de 21ste eeuw. Ik hoef niet in een stam te wonen, in het oerwoud. Ik woon hier in de ‘westerse’ wereld, in Nederland. Maar ik hoop dat mijn kinderen hun vermogen tot liefhebben nog lang blijven behouden en verder ontwikkelen…

en als een deeltje van de nacht bij mij slapen daarvoor nodig is…ach dan is dat geen straf.

De mantra blijft..net als toen ze als baby gevoed moesten worden midden in de nacht ‘nog even…en dan ben je groot….’.

Meer horen over ‘Tribal Parenting’ ?

Fotograaf Jimmy Nelson gaf op woensdagavond 24 juni 2015 een lezing in Zutphen. Hij sprak over zijn ervaringen bij inheemse stammen, tijdens zijn reizen over de hele wereld. Hij fotografeerde deze mensen niet alleen in hun natuurlijke omgeving en klederdracht, maar observeerde ook nauwgezet hun leefwijze en omgangsvormen. Dit inspireerde hem. En wat hij leerde en zag nam hij mee in de wijze waarop hij zijn eigen vaderschap vorm ging geven. Hij deelde met ons zijn persoonlijke verhaal als fotograaf en als vader, en wij mochten zijn lezing filmen!

Binnenkort kun je deze film bekijken in onze Academie!

De opbrengst van jouw bijdrage  draagt Jimmy Nelson op aan Stichting de Geboortenis, voor de realisatie van een Gezondheidscentrum voor Integrale Geboortezorg, waar alle zorg van Kinderwens tot Ouderschap samen kan komen onder één dak!

De lezing ‘Tribal Parenting’ maakte deel uit van het Festival ‘Zutphen Bevalt’ en Fototentoonstelling BIRTH DAY, van Lieve Blancquaert.

Bij het schrijven van deze blog heb ik me laten inspireren door artikelen op de volgende sites:

• www.evolutionaryparenting.com
• www.loveparenting.org
• www.psychologytoday.com