Vorige week was het weer zover: mijn zoontje had flink de griep en ook ikzelf was deze keer geveld. Overdag was het niets anders dan veel fruit eten, slapen en bankhangen. Heel saai allemaal, maar prima te doen.

Iets minder leuk was dat hij één van die nachten begon te ijlen….

Ik werd wakker van mijn zoontje die driftig trappend naast me in bed lag. Hij mompelde iets onverstaanbaars,  maar de toon was duidelijk, hij was het er niet mee eens! Ik sprak hem aan, vroeg hem wat er was, maar kreeg gelijk ‘dat wil ik niet’ als antwoord gevolgd door een snelle beweging waarbij hij zich boven de dekens uit wurmde en zich van me af keerde. Omdat ik niet wilde dat hij het koud kreeg, het was tenslotte midden in de winter en de kachel stond uit, pakte ik zijn arm om hem weer ‘calm & assertive’ onder de dekens te trekken. Maar helaas, in plaats van meebewegen, deinsde hij luid gillend achteruit om vervolgens uit bed te klimmen richting badkamer.

Mijn partner en ik keken elkaar totaal verbijsterd aan, dit hadden we nog nooit mee gemaakt. Dit was duidelijk een klusje voor pappa, want een pappa’s-kindje. Mijn partner zette de achtervolging in, maar ook dat mocht niet baten. Lief praten, streng zijn, hem knuffelen, oppakken, niets, maar dan ook echt helemaal niets drong tot hem door. 

Mijn partner droop af, wanhopig op zoek naar een oplossing. Hij kon niets meer bedenken om contact met hem te krijgen. Oké dacht ik, dan komt het dus op mij aan. Hij heeft ons nodig en ik moet alleen een manier zien te vinden die hem uitnodigt om te luisteren, maar hoe????

Plots ging er een lampje bij me branden, ZINGEN! Ja dat hadden we nog niet geprobeerd en toevallig had ik de dagen ervoor een liedje gezongen waarvan ik wist dat hij hem mooi vond. 

Ik positioneerde me in de gang, vlakbij de badkamer, net aan de rand van zijn gezichtsveld, van hem afgekeerd en begon het volgende liedje te zingen (op de wijs van Vader Jacob en elke regel twee keer):

Lief mooi kindje,
uit het Licht,
kom je nu op aarde.
Straal jouw Licht!

Jij bent veilig,
in jouw lijf.
Voel maar wat je voelt daar.
Jij bent jij!

Jij mag blij zijn.
Laat maar los,
dat wat niet van jou is.
Jij bent vrij!

(Bron: BabyMIR Marline Wieggers-Schreuder)

Al na een paar zinnen hoorde ik de felheid in zijn stemmetje al afzwakken, het huilen ging over in snikken en ik voelde hoe hij steeds meer uit zijn ‘ijldroom’ aan het wakker worden was. Ik schuifelde in een slakkentempo zijlings naar hem toe en bleef het liedje zingen, steeds luisterend naar zijn reactie. Het werkte! Toen ik eenmaal naast hem zat gaf ik hem één van de oordopjes die ik nog in mijn hand had. Ik wist namelijk dat hij die mooi vond en vroeg hem of die van hem was. ‘Ja van mij!’ en hij griste hem uit mijn hand. Daarop gaf ik hem de tweede en vroeg hem of hij ze weer onder zijn kussen wilde leggen en ze voor ons wilde bewaren. Zonder blik of blozen stond hij op, liep me voorbij, recht naar de slaapkamer ‘nu ga ik weer bij jullie slapen’ en dook in bed.

Tjonge ik was helemaal ontroerd en perplex van de plotselinge omslag! En wat was ik dankbaar dat ik weer contact met hem had. Toen hij aan het ijlen was voelde hij namelijk als een vreemde uit een andere wereld, een heel naar gevoel!

BabyMIR

Dit simpele liedje dat onderdeel is van de MIR-methode heeft mij meerdere malen geholpen, niet alleen voor mijn zoontje, maar ook voor mijzelf toen ik niet lekker in mijn vel zat. Het is ook een mooi liedje dat je kan zingen al tijdens de zwangerschap. Op die manier leert je baby het liedje al kennen en kan je het op momenten waarop hij of zij troost nodig heeft nog efficiënter inzetten. Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaring met dit liedje!