Wat is Unassisted Childbirth (UC), of ook wel vrije geboorte genoemd voor jou?
Voor mij is UC bevallen zonder medische assistentie van een verloskundige en/of een gynaecoloog. Daarnaast is UC voor mij een middel om veilig te kunnen bevallen, het is niet een doel op zich. Voor mij betekende dit dat ik me voorbereidde op een UC, maar hulp zou inschakelen op het moment dat ik zou denken toch hulp nodig te hebben.
Hoe is jouw UC bevalling verlopen?
De laatste bevalling had ik toch hulp nodig. Ik had geen medische hulp nodig, maar had het moeilijk, vond het heel pijnlijk en was in gevecht met mijzelf, al een hele nacht. Ik was zelfs zo wanhopig dat ik al aan het denken was over een keizersnede, dus heb toen besloten de verloskundige te bellen. Zij gaf mij de ondersteuning die ik nodig had om het niet op te geven. Achteraf bekeken denk ik doordat mijn verloskundige er blanco instapte meer objectief was en daardoor beter in staat de situatie te beoordelen dan wanneer ze er vanaf het begin bij was geweest.
Hoe heb je je voorbereid op een UC?
Ik heb me jaren voorbereid door in gesprek te gaan met andere UC vrouwen. Zij hebben me in eerste instantie via de mail geholpen bij het verwerken van mijn eerste bevalling, maar hebben mij ook door het delen van hun ervaring een ander beeld helpen vormen aangaande mijn wensen voor de volgende zwangerschap en bevalling. Mijn partner stond er eerst niet achter. Het was voor mij belangrijk dat mijn man en ik op één lijn zaten. Mijn man had vooral angst voor de derde fase, de geboorte van de placenta. Bij de eerste bevalling heb ik namelijk een bloeding (fluxus) gehad en een placenta die niet kwam. Bovendien had ik een jaar daarvoor een ongeluk gehad en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en heb ook daarbij veel bloed verloren. Dit was traumatisch voor zowel mij als mijn man. Af en toe had mijn partner nog wel angst om mij te verliezen. Onze verloskundige had geen angst en kon de juiste informatie verstrekken die mijn partner nodig had om een gerust gevoel te hebben.
Belangrijk bij een UC bevalling is verantwoordelijkheid durven nemen, maar daarnaast ook het leren vertrouwen op jezelf. Goed leren reflecteren met iemand als spiegel, zoals je partner of een vriendin kan daarbij ondersteunen. Dit leren reflecteren en bewust worden van eigen gevoel mis ik bij de zorgverlener. Deze is daarin niet getraind, maar getraind in interventies. Er werd mij de eerste zwangerschap niets aangereikt qua bewust keuzes maken, het vertrouwen krijgen in mijn lichaam en had geen idee of verwachting van wat een verloskundige voor mij kon betekenen. Bovendien had ik geen inzicht in hun draaiboek en gangbare protocollen en werd er niet gesproken over mijn wensen.
Naast deze gesprekken heb ik ook veel positieve bevallingverhalen gelezen en me afgesloten voor de negatieve bevallingverhalen. De baby luistert mee! In de risico’s heb ik me wel verdiept, bijvoorbeeld in de kans op een herhaalde bloeding, welke factoren daarmee samen hangen en wat ik eraan kon doen om dat zoveel mogelijk te voorkomen. Zo leerde ik door onderzoek te doen dat het aantal bloedingen niet verminderd is sinds het een indicatie is voor een ziekenhuisbevalling. Veel heb ik gehaald uit de richtlijnen van NVOG. Ook heb ik me verdiept in de interpretatie van de cijfers. Hoe groot is de kans op een bepaald risico en hoe acuut is het risico en heb je dan nog tijd om naar het ziekenhuis te gaan bijvoorbeeld? Uit mijn onderzoek heb ik mijn conclusies getrokken over welke risico’s ik acceptabel vond en heb middelen in huis gehaald om in te kunnen grijpen indien nodig. Ook was ik op een fysieke afstand van het ziekenhuis die goed te berijden is en kon ik ook een andere UC moeder bellen indien ik ergens mee zat. Wat acceptabel is, is voor iedereen natuurlijk weer verschillend. Ik heb hier samen met mijn partner veel over gepraat, zodat we op één lijn zaten.
Ook het bewust worden van mijn eigen lichaam hoorde bij de voorbereiding. Het is een constante training geweest in het eerst bewust worden van wat ik voelde in mijn lichaam en daarna pas beslissen wat er eventueel nodig is.
Bij de keuze voor onze verloskundige die een kleinschalige praktijk heeft, hadden we ons ook duidelijk voorgenomen dat mocht het op een gegeven moment niet goed voelen en we de verloskundige niet konden bereiken of dat ze niet zo snel kon komen, we gelijk naar het ziekenhuis zouden gaan. Ik vond het daarbij ook belangrijk helderheid te krijgen over wat voor mijn verloskundige acceptabel zou zijn. Met haar hebben we tenslotte besloten de zorgovereenkomst te ontbinden. Wel zouden we in geval van een acute zorgvraag beroep op haar mogen doen.
Hoe ben je tot beslissing UC gekomen?
Ik had na mijn eerste bevalling een ontkracht gevoel overgehouden. Ik voelde me niet serieus genomen en had mijn verantwoordelijkheid weggegeven. Binnen de UC wereld
zien ze bevallen als iets wat iedere vrouw kan, maar waar je ook zelf verantwoordelijk voor bent. Wat vaak echter gebeurd is dat de leiding van de bevalling bij het medisch personeel ligt en vrouwen en hun partners durven of kunnen hier meestal niet tegen in te gaan. Wanneer een zorgverlener advies geeft of een interventie wil plegen dacht ik niet eerst na over wat ik voelde en vond, maar deed gelijk wat me gevraagd werd. Het is namelijk ook heel kwetsbaar om verantwoordelijk te zijn voor je baby en kan negatieve gevolgen hebben als je een verkeerde beslissing maakt. Makkelijker is het om dan iemand anders de beslissing te laten maken, vooral als een zorgverlener je ook nog de ‘dode babykaart’ toespeelt (wijzen op de risico’s voor de baby op moment dat ouders niet mee willen werken aan interventies). Er kan altijd iets mis gaan, maar wanneer dat gebeurd bij een niet gangbare keuze als UC, krijgt UC de schuld van die uitkomst. De vraag is kun je daar mee leven? Voor ons was duidelijk dat door juist voor deze manier te kiezen de kans op een dode baby het kleinst zou zijn, door een minimale verstoring van het geboorteproces en dus een grotere veiligheid voor moeder en baby.
Wist je omgeving van jullie voornemen om UC te gaan?
Ik heb maar een beperkte groep op de hoogte gebracht van onze keuze uit angst voor een AMK melding (http://www.amk-nederland.nl/). Dit heb ik in mijn omgeving meegemaakt. Deze keuze maakt je kwetsbaar. Het is jammer dat het zo moet en het zegt iets over hoe wij in het algemeen tegen het geboorteproces aan kijken; ‘bevallen is gevaarlijk en kun je niet alleen’.
Heb je tijdens de zwangerschap wel reguliere zorg ontvangen?
Mijn keuze om eerst bij mijzelf te voelen wat er nodig is, heb ik ook toegepast op alle standaard checks tijdens de zwangerschap. Ik heb mij beperkt tot de controles van die dingen die ik echt wilde weten voor de bevalling en het kiezen van de plaats van de bevalling. Ik heb bijvoorbeeld niet laten kijken naar genetische afwijkingen bij de echo. Voor mij was heel duidelijk dat mocht er iets mis zijn met de baby, ik de baby gewoon wilde voldragen en mijn lichaam de kans wilde geven het zelf los te laten.
Wat zou je zorgverleners die dit lezen mee willen geven?
Wat ik gezien en ervaren heb is dat er veel vertrouwen in de zorgverlener is, maar niet in de vrouw. Dit heeft mij destijds veel pijn gedaan. Ik zie bovendien dat de vrouw hierin zelf ook een grote rol speelt. Zij dient zelf weer haar eigen verantwoordelijkheid te nemen en actief deelnemer te worden in het hele proces. Datzelfde geldt natuurlijk voor haar partner.
Graag zou ik zien dat verloskundigen en gynaecologen een meer informerende taak zouden hebben. Zij staan dicht bij de vrouw en zouden haar heel goed kunnen ondersteunen in het bewust worden van eigen verantwoordelijkheid en mogelijke keuzes. Deze verantwoordelijkheid zou niet eens een keuze moeten zijn. Het is haar lichaam en haar baby!
De rol van een ziekenhuis zie ik alleen in noodgevallen. Bevallen in het ziekenhuis geeft meer kans op ingrepen, wat het geboorteproces verstoord en de kans op nog meer ingrepen en samenhangende risico’s vergroot.
Ik vind dat iedere vrouw altijd keuzevrijheid en recht zou moeten hebben om volledig over alle opties ingelicht te worden en vervolgens zelf een beslissing te nemen. Nu ligt dat anders. De verloskundige en/of gynaecoloog geeft goedkeuring of niet. Het wordt dan ‘ik mag van mijn verloskundige/gynaecoloog’. Mijn verloskundige kreeg deze keuze niet. Het was op mijn voorwaarden of niet. Het zou mooi zijn als we deze keuzevrijheid weer gingen respecteren.
Tot slot
Dit artikel ligt een tipje van de sluier op aangaande de wereld van de ongeassisteerde bevalling, de unassisted childbirth, binnen Nederland. De moeder die ik heb mogen interviewen is zo vrij geweest me een blik te gunnen binnen die wereld. Natuurlijk staat iedere vrouw op zichzelf en kunnen andere redenen een rol spelen om deze keuze te maken.
Dit onderwerp van keuzevrijheid en respect voor ieders verantwoordelijkheid en recht van inspraak is een beladen topic dat momenteel op de spits wordt gedreven. Onlangs zijn drie verloskundigen gedaagd voor de tuchtcommissie omdat zij besloten hadden zorg te verlenen aan vrouwen die niet volgens protocol wilde bevallen. Of dit wettelijk is toegestaan wordt momenteel in de rechtbanken uitgevochten. Persoonlijk vind ik het schrijnend dat we daar überhaupt een discussie over hebben. Zou niet ieder mens recht moeten hebben op zijn of haar eigen keuzes? Als we denken dat we zorg in welke vorm dan ook kunnen opleggen aan wie dan ook begin ik toch echt te twijfelen aan ons de belangen die daarbij een rol spelen. Tenslotte heeft een moeder er het grootste belang bij dat haar baby veilig en gezond geboren wordt!
Auteur: Stichting De Geboortenis
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en ontvang als eerste het nieuws over nieuwe trainingen, blogartikelen en bijeenkomsten.
Hel goed!!! Ik ga het delen. Ik vind het zo moeilijk en confronterend dat wat zo logisch lijkt: zelf keuzes mogen maken (moeten maken) dat dat weg ebt… Ik heb mezelf er ook ‘schuldig’ aan gemaakt, maar het is van de zotten…
Van: De Geboortenis – Geeft nieuw leven een plek Aan: info@eenhelebevalling.com, Datum: 15-06-2013 17:52 Onderwerp: [Nieuw bericht] Uit de kast ? bevallen zonder medische assistentie (Unassisted Childbirth)
De Geboortenis posted: “Ik heb lang getwijfeld of ik hier aan zou beginnen. Het is namelijk nogal een taboe onderwerp die bij veel mensen flinke emoties oproept, en niet alleen positief. Toch heb ik de stoute schoenen aangetrokken, die draag ik graag want die zitten zo lekker, e”
Beste Chantal,
Dank voor je reactie en fijn dat het je inspireert en dat je het artikel wilt delen! Ik wens je een heel mooie dag toe.
Hartelijke groeten,
Hester
Moest ik herbeginnen, ik zou niet meer in een ziekenhuis bevallen!!!
Heb zeer nare ervaringen met een non die baas was op de dienst..
na 8u weeen die ik heel goed kon opvangen…
na totale ontsluiting en oproepen van de dokter
had de non, zonder mij te verwittigen, opdracht gegeven aan anesthesist om mij volledig te doen inslapen…de non en een verpleegster duwden met veel kracht, samen, mijn baby uit mijn buik(getuigenis van vader)…een kind van 4,750kgr. je kan je indenken na zo’n forceren hoe ze mij hadden toegetakeld!! De non had mijn man weggestuurd, dus ik lag aan haar overgeleverd alleen in een ontwakingskamer…mijn kind ergens anders.
Ik werd wakker toen de non nog hard op mijn buik aan het duwen was…ik duwde haar hand van mij af en vroeg “waar is mijn man? “k heb hem naar huis gestuurd” zei ze, ik vroeg “waar is mijn kind??” “hiernaast” zei de non, “wat is het een jongen of een meisje” vroeg ik…aan die non…
“een jongen” zei ze en verdween uit de kamer…heb uren moeten wachten eer ze mij mijn kind wou brengen…Ik had hem zo graag onmiddellijk na de bevalling aan de borst gelegt…de non gaf ook opdracht om de baby suikerwater te komen geven verschillende keren per dag…in mijn ellende, diep genaaid, en verward van het gebeuren moest ik dan nog waken over mijn baby en de kinderverzorgsters telkens terugsturen met hun papflesjes…de non kwam kwaad mijn kamer binnen, en zei dat mijn kind vocht binnen moest krijgen, omdat ik nog geen melk had zo zei ze…
Toen ik zei dat ik borstvoeding wou geven en het kind veel zou aanleggen om vlug de melk te doen opkomen, lachte ze mij uit en zei dat de baby zou uitdrogen…Ik hield voet bij stuk, maar had het niet gemakkelijk met de non..Ze deed me opstaan om aan tafel te eten, en na 3 dagen waren mijn draadjes allemaal doorgescheurd…nogmaals verdoven, nogmaals naaien, en 9 dagen in de kliniek…een nachtmerrie!!! bij mijn 2de 3de en 4de kind heb ik onmiddellijk aan die non gezegt dat ze mij niet meer mocht aanraken, en als ik ze in mijn kamer zag dat ik de dokter ging inlichten…heb ze niet meer gezien…4,050kg, 5kilo en 4,350kg onmiddellijk aan de borst en een jonge kinderarts kwam mij vragen hoe ik dat had gedaan om zo vlug melk te hebben…mijn kind van 5 kilo was geen 10% afgevallen maar 5% en kwam toen alweer bij in gewicht…Ik was lid van de borstvoedingclub en had daar geleerd om m’n baby om de 2u aan elke kant 5 min aan te leggen de eerste dagen, en zeker geen flesjes te geven…al heel vlug kwam de stuwing op gang, en kon ik hen aanleggen wanneer ze erom vroegen…
Beste Catharina,
Wat een nare ervaring heb jij achter de rug. Dank je voor het delen. Heb je het inmiddels een plekje kunnen geven? En hoe lang geleden is dit gebeurd als ik vragen mag? Hoop dat jij en je kindje deze nare ervaring hebben kunnen verwerken en ruimschoots goed hebben gemaakt met elkaar.
Ik wens je een mooie dag en mocht je nog vragen of opmerkingen hebben dan hoor ik dat graag.
Hartelijke groeten en alle goeds,
Hester
Wat een mooi verhaal:-)
Zo jammer dat dit in de taboesfeer zit. Na twee ziekenhuisbevallingen heb ik de derde keer thuis mogen ervaren hoe sterk en geweldig wij vrouwen zijn in zelf de regie hebben. Wel met een verloskundige, die ik niet kende, en die “toevallig” behoorlijk “hands off” was. Zo’n mooie ervaring..
Dankjewel voor het delen!
Beste Inge,
Dank voor je reactie en inderdaad jammer dat het in de taboesfeer zit. En wat heerlijk dat je de derde bevalling hebt mogen ervaren als een mooie bevalling!
Ik wens je een heerlijke dag en alvast een mooie zomer met je kindjes!
Hester
Ook ik ervaar dit verhaal met verloskundigen. Ben in verwachting van mijn eerste kindje. Heb dagen gehuild….mijn partner is bang gemaakt door verloskundigen..inderdaad met het dode baby verhaal met natuurlijke manier etc. Ik heb hier heel lang mee gelopen…In het begin richting de weken van de bevalling voelde ik me zo krachtig en was mijn natuurlijke band..mijn innerlijke stem leidend. Door alles wat er gebeurd is..ook hardhandig aanraken tijdens controles, bang maken dat mijn kind niet goed groeit gezien gemiddelden…echo’s bevelen..is dat contact op de achtergrond geraakt. Nachtenlang onrustig en nachtmerries hierover gehad….dat mijn kind ter wereld dient te komen zoals anderen dat willen….en het kind pijn willen doen/ ontnemen van mij. Immers verteld werd mij: jij moet alle controle los laten en het nemen zoals het komt en wij willen de controle als verloskundigen. Dit schoot erbij mij hard in. En nog steeds ben ik er nog niet uit.. UC trekt mij ook al vanaf het moment dat ik het bestaan ervan vernam. Helaas is mijn partner nog niet hiervan overtuigd en die steun heb ik wel hard nodig. Ik ben blij dat andere vrouwen hun ervaring delen….heel fijn dat dit artikel er is.
Beste Sunshine,
Mooi dat het artikel je sterkt! Ik kan je verdriet voelen, de behoefte om gehoord te worden en vertrouwd te worden dat jouw lichaam heel goed weet wat te doen en dat jij als moeder weet wanneer er iets mis zou zijn met je baby. Helaas zijn we daar ver van af geraakt, al zijn er ook steeds meer moeders, vaders en zorgverleners van bewust dat technologie niet zaligmakend is. Het raakt me dat je je zo kwetsbaar uit, dank voor het delen!
Ik wens je een heel mooie geboorte toe en een partner die durft te vertrouwen op jou en de kracht die je van nature in huis hebt om je baby op de wereld te zetten. Of UC voor jou de best passende manier is, ik zou je aanraden om dat goed te onderzoeken voor jezelf. Mocht je daarover van gedachten willen wisselen dan kan ik je eventueel in contact brengen met deze moeder.
Hartelijke groeten
Hester
Hallo Hester,
Bedankt voor je reactie, deed me goed. Inmiddels ben ik terecht gekomen bij een holistische/spirituele/antroposofische zelfstandige vroedvrouw waarbij de barende vrouw haar kind en partner daadwerkelijk centraal staan. Het blijft gedeeltelijk medisch (hulp bieden wanneer nodig) maar wel vanuit een andere invalshoek en dat de vrouw zelf aangeeft wat nodig is voor haar. Voor het moment voelt dit goed voor mij. Bedankt ook voor je boodschap, wens en de mogelijkheid om in contact te treden met deze moeder. Dit te weten was heel fijn voor mij.
Warme groet
Beste Sunshine,
Dank voor je feedback en fijn dat je een vroede vrouw hebt gevonden waar jij je helemaal op je plek voelt! Mocht je willen delen ik ben heel benieuwd naar deze vroede vrouw en of ik haar al ken. Nieuwe namen zijn namelijk altijd welkom als verwijsmogelijkheid.
Een heel mooie eerste ont-moeting met je kleintje wens ik je toe. Geniet ervan!
Warme groet
Hester
Hallo Hester,
Geen dank…natuurlijk..het is een samenwerking/ gedeeldheid tussen meerdere vroedevrouwen onder: http://www.vivevroedvrouw.nl . Ik ben blij dat je dit mogelijk kan gebruiken om anderen te verwijzen.
Dankjewel…doen we! Inmiddels is mijn partner ook met andere ogen gaan kijken..uiteindelijk alles tot nu toe goed gekomen dus!
Warme groet
Dank voor het delen en super dat je partner open kan staan voor jouw wensen!
Mooie dromen voor straks!
Groetjes Hester
Lieve Hester,
Dank je wel voor het delen van dit artikel! Ook ik heb een traumatische ervaring met de verloskundige- en gynaecologische zorg. Ik ben daarom op zoek naar een verloskundige die een meer hollistische/antroposofische zienswijze heeft in de omgeving van Tilburg. Weet jij iemand in deze omgeving?
Hartelijke groet,
Sam
Beste Sam,
Wat fijn dat het artikel jou raakt. Ik weet zo helaas niemand in die buurt, maar zal je vraag voorleggen binnen mijn netwerk. Hoop snel een naam voor je te hebben!
Voor nu een fijne avond en warme groet,
Hester
Hou Sam, ik woon ook in Tilburg en weet dat Marieke verschelling bereid is naar hier te komen qua werkgebied. Mocht je willen praten over je ervaringen.. Ik heb hierin ook wat ervaring mogen opdoen. Gelukkig kon ik bij holistische vk in Amsterdam terecht. Warme groet
Beste Sam, heb je inmiddels al iemand gevonden? Ik had je vraag voorgelegd aan een aantal verloskundigen maar nog geen reactie voor jou binnen helaas. Verder weet ik dat Anna Myrte een lijst had gemaakt van holistich verloskundigen, wellicht dat daar iemand tussen staat die dichter bij jou woont? Groetjes en fijne dag voor jou! Hester
In maart ben ik bevallen van mijn eerste kindje. Aangezien ik het altijd al zo ” alien” vond om een kindje in je te dragen en de bevalling maar “bizar” vond, besloot ik het alleen te doen, samen met mijn partner. Niks ziekenhuis, niks medicatie, niks al dat gedoe, gewoon natuurlijk. Ik wilde in de zee bevallen en ben toen, in mijn eentje naar Thailand afgereisd op zoek naar een rustig stukje strand. Na een maand kwam mijn partner. Het was heerlijk om hoogzwanger door de natuur te lopen. Berg op, berg af. Watervalletje, bootje varen, zwemmen en snorkelen, lange strandwandelingen. Geen stress. Geen bemoeizucht van goedbedoelde andere mensen. Mijn partner wilde dat er iemand medisch bij was. We hebben gezocht maar geen vroedvrouw die mij bij wilde staan (gek he!) In Nederland hadden mijn partner en ik ons heel erg verdiept in bevallingen en met een vroedvrouw een soort spoedcursus bevallen gehad. Zij wilde niet verantwoordelijk zijn natuurlijk, want stel je voor als het mis ging. Ik heb volledig op mijn lijf, mijn geest en het kindje vertrouwd. Ik kan boeken schrijven over de voorbereiding. Ja, ik nam een risico. Mijn partner wist dat hij er volledig achter moest staan om dit te laten gelukken en gelukkig, hij gelooft in mij. Ik had een strandhuisje aan zee gevonden. Rustig en basic, niet te veel insecten en zelfs een warme douche. Een dag voor de uitgerekende datum kondigde de bevalling zich aan. Ik was zo benieuwd! Kon niet wachten hoe het nou zou voelen. This was it! Nieuwsgierig was ik en geen centje bang. Ons meisje is geboren na 9 uur. Op bed, op handen en voeten.
(Het was 41 graden dus naar de zee toe, trok ik niet!) Het is de mooiste ervaring geweest die ik ooit kon hebben. 9 Uur lang was ik intens gelukkig en ja, het deed pijn, maar angst of twijfel had ik niet. Ze is kerngezond geboren. De navelstreng is doorgeknipt met de epischaar, afgebonden door mijn partner, met een haarlok van mij. De placenta ligt op de bodem van de zee. 9 Uur lang hebben mijn partner en ik gezweet en gelachen, JAAAAAAA geroepen en ons verwonderd afgevraagd of ik nou al ontsluiting zou hebben of niet. De pijnstillers kwamen vanzelf. Een dik uur was ik zo stoned als een garnaal. En opeens voelde ik een steen in mijn buik die naar beneden zakte. Toen wist ik zeker dat ik op de goede weg zat. JAAA riep ik en haar hoofdje zag daglicht. Op de eerst volgende wee zei ik weer JAAA en toen flubberde er zowaar een hoopje mens uit. Alle pijn was weg! Alsof er 9 uur lang niets gebeurt was! Zo worden er dus mensjes geboren! Ongelooflijk! Het was een magische dag waar ik emotioneel nog steeds aan terug denk. We laten nog steeds tranen van ontroering. Wat wij meegemaakt hebben, gunnen we iedereen. Ik voel me als een oer-vrouw, die door muren kan gaan. Ons meisje… ach, daar zijn geen woorden voor….
Ik ben 41 jaar.
Hartelijk dank voor het delen van je prachtige geboorteverhaal! Wat mooi dat je partner je zo gesteund heeft en vertrouwen in jouw had. Hoop dat jullie naast een mooie bevalling ook een mooie kraamtijd hebben gehad en nu heerlijk van elkaar genieten. Een vraag uit nieuwsgierigheid, mocht je die willen beantwoorden, uit welke kennis ongeveer bestond jouw spoedcursus bevallen en heeft de kennis je iets gebracht?
Hoor het graag en wens je een mooie dag toe!
Hartelijke groeten
Hester
Dag Hester,
de reden waarom ik mijn verhaal schreef is juist om eventuele vragen te beantwoorden. Van jou en van aanstaande moeders en vaders die, net als ik, de geboorte zien als iets oers ipv iets medisch.
Ik ben op zoek gegaan naar een vroedvrouw die in watergeboortes deed. Die vond ik.
Langzamerhand heb ik haar (ik zal haar naam niet melden) en mijn partner voorbereid dat ik unassisted wilde. Ik heb haar verteld hoe ik haar rol ingevuld wilde zien, dus ik heb hele duidelijke vragen gesteld: “Wat zijn de grootste risico’s? Hoe ga ik daarmee om? Wat als het een stuitligging is? Wat voor baarhouding is dan het beste? Wat als het water voortijdig breekt, wat moet ik dan doen? Wat als de weeen heel lang duren? Wat als ik erg bloed? Wanneer zou ik ingeknipt moeten worden en waar? (Hierop ging ik op bed liggen en met een spiegel, zodat ik mee kon kijken, liet ze mijn partner zien wat te doen. Ja, ik weet het dat gaat ver!) Hoe komt de placenta eruit, waar knip je het af en wanneer?”
Kortom, in ongeveer 12 of zo sessies, die heel lang duurden, praatte ze ons bij over puur de geboorte en de risico’s en wat we dan moesten doen.
Daarnaast las ik “Ina May Gaskin”. Ik verslond haar geboorteverhalen en kende alle scenario’s uit mijn hoofd. Deze verhalen hebben mij het meest geholpen om in te zien dat ik vertrouwen in mezelf moest hebben (had ik volkomen) en dat ik vooral geen stress of angst of onzekerheid kon gebruiken. Dat geboorte iets moois is en niet iets engs, niet iets pijnlijks.
Dit maakte dat ik er naar uit keek in plaats van tegen op zag. Als een kind onbevangen, volkomen overtuigd en vol geloof in de natuur die al biljoenen jaren geboortes laat ontstaan. Het was fijn om te lezen waar ik al in geloofde. Het klopte!
Wat heeft de kennis mij gebracht?
Het heeft vooral mijn partner veel gebracht, denk ik, hij werd een soort midwife natuurlijk, arme man, wat deed ik hem aan.
Een eyeopener voor mij was “dat je het moest laten gebeuren”. Dat het kindje eruit komt, hoe dan ook. Ontspan en zeg JAAA. Niet persen. Nooit persen (behalve als het kindje aan het crownen is en vast zit, en dan alleen op een wee!)
Het lezen van de verhalen van andere moeders heeft mij erg veel geholpen. Wij vrouwen zijn geweldig! Wij kunnen kinderen baren! Hoge hoed af voor iedere vrouw!
Hoop dat je iets aan het antwoord hebt!
de Roode
Dank voor je uitgebreide antwoord! Heel fijn dat je de moeite wilt nemen om jouw ervaring zo te delen. Wat knap dat jullie je zo goed voorbereid hebben zeg, lijkt me wel een uitdaging om op de hoogte te zijn van ‘alle risico’s’ van een bevalling en toch in vertrouwen te blijven aangaande jouw lichaam. Ik zie veel vrouwen daarmee worstelen namelijk, hoe meer kennis ze vergaren aangaande de risico’s hoe meer zorgen ze zich gaan maken dat er ‘iets’ zou kunnen gebeuren. Mijn ervaring is dat naast de kennis ook de emotionele voorbereiding essentieel is, hoe kun je vertrouwen op je lichaam, op het leven in het algemeen, als je weet dat er iets mis kan gaan? Hoe heb jij dit aangepakt samen met je partner? Als ik dat nog vragen mag natuurlijk ;). Groetjes en fijne dag Hester
(Vroeger) Als je in de nacht, in het pikkedonker, lekker op je rug in het gras of zand, naar de sterren kijkt naar al die miljoenen sterren die schitteren. Samen met je vriendje, verliefd, flesje wijn, intieme verhalen delend, mijmerend over het heelal. Hoe adembenemend, hoe groots en hoe nietig jullie zijn. Genieten. Alles loslaten. Al die sterren….Hoe prachtig en ontelbaar….
De enige manier om dit moment te verpesten is als je gaat praten over ” dat het heelal, dat oneindig is, elk jaar zoveel centimeter GROEIT! Huh? Opeens komt er KENNIS bij kijken, die maakt dat je ongemakkelijk wordt, dat je niet meer kunt genieten van wat je voelt en ervaart want je word gek! Je begrijpt het niet meer. Hoe kan iets groeien dat oneindig is? Dan ga je analyseren en dat doe je met je HOOFD. Weg gevoel!
Zoiets had ik met de voorbereiding van de geboorte.
Kennis zit in je HOOFD. Daar komt geen instinct of gevoel bij kijken. Hoe meer kennis je hebt over geboortes, hoe minder je het aandurft om de natuur haar gang te laten gaan. Vraag maar een medicus over waar en hoe je het beste een kind geboren kan laten worden. Zij zullen reageren vanuit kennis, dus met het hoofd, dus angst, dus veiligheid, dus zeker niet unassisted.
Ik kan alleen maar praten voor mezelf natuurlijk en zoals het intens genieten van de sterren die er ook zonder kennis zijn, zo ging ik baren. Beetje vaag misschien… Ik had geen enkele twijfel en alle doemscenario’s over wat er fout kon gaan hadden simpelweg geen enkele impact op me. Daar heb ik niks voor hoeven doen. Ik hoefde niet overtuigd te worden of te wikken en wegen. Het was puur instinctief.
Zoals ik zei, ik was 40, rookte, hou van een drankje, deed niet aan sport, yoga of meditatie maar instinctief wist ik dat mijn lichaam dit ging volbrengen. Daar dacht ik niet eens bij na.
Ik was wel realistisch. Voor 37 weken, geen thuisbevalling. Een laatste echo om te zien of het kindje was ingedaald. Maar verder? Je kunt jezelf niet overtuigen. Je bent overtuigd of niet, en dat was ik.
Pas toen het meisje geboren was, toen raakte ik in paniek. Help! Een mensje! Ik wist niks! Dan is kennis weer heel handig! Zaten we in het strandhuisje met een piepklein mensje en we wisten niks. Wat eet het? Hoe slaapt het? Hoe poept het? Te warm? Te licht? Wat voor kleertjes? Tja, dan is Google weer heel prettig natuurlijk. Maar dus voor practische zaken, niet voor instinctieve!
Heb je geen zin om dat allemaal stap voor stap op te schrijven, al die beval-kennis?
Ik heb nu 20 weken een baby in mijn buik zitten die mij op een emotionele rollercoaster heeft gezet en mij verder brengt dan ik ook geweest ben. Positief bedoeld dan… het is een ongelooflijke reis geweest al. Het is ons 4e kindje, maar ik heb nog nooit zo’n zwangerschap meegemaakt. Ik voel me gek genoeg voor de 1e keer zwanger, deze baby brengt heel wat bij me te weeg.
2 weken geleden hebben we gebroken met onze vroedvrouw-sinds-jaren. Zij hielp onze 2 jongsten ter wereld zetten, maar sinds de laatste geboorte 5,5 jaar geleden zijn wij als gezin enorm geëvolueerd. Ze past niet meer bij ons. Dat is ok ook, het einde van een tijdperk. Met veel respect voor haar lieten we haar los.
Ik had al voor de zwangerschap het voorgevoe dat we volgende keer een unassisted birth zouden hebben, het loopt dus allemaal zoals het moet lopen.
Maar de diepere kennis (buiten de ervaring van 3 bevallingen dan) moet ik nu zelf gaan zoeken, waardoor ik hier ben terecht gekomen. Ik las je reacties hier en vind het idee om enkele sessies met een vk te hebben wel erg geniaal bedacht (mijn idee was om een thuiscursus doula te bestellen en door te nemen in combinatie met veel computer-leeswerk), ik ben dus oprecht erg geïnteresseerd in de informatie die je daarbij gekregen hebt. Ik vrees dat als ik met het idee van unassisted bevallen bij mijn vroedvrouw ten rade ga, ik heb amk wel eens aan de deur kan krijgen. Voor de rest is België erg dun bezaaid met echte puur-natuur-vroedvrouwen. Op het internet staat veel, maar meestal in de vorm van een stukje hier en een stukje daar. Wat informatie bij elkaar zou wel erg interessant zijn, en niet alleen voor mij denk ik.
Zou dat iets zijn dat je zou zien zitten, stap voor stap je kennis bundelen ergens? Of heb je dat misschien al eens gedaan? Ik vind het interessante materie.
Vriendelijke groet,
K.
Beste K.,
Allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en dank ook voor je reactie. Voor wie is je vraag bedoelt tav bundelen van kennis? Was mij niet helemaal duidelijk, misschien lees ik er over heen.
Hartelijke groeten en fijne dag!
Hester
Ah oei, ik heb nog speciaal op de persoon zelf “beantwoorden” geklikt, maar dat is dus niet duidelijk doorgekomen.
De persoon boven mij (even terugkijken: de Roode) sprak van alle informatie die ze van haar verloskundige kreeg in een heleboel sessies.
Persoonlijk vind ik dat een grandioos idee om op die manier aan informatie te komen.
Alleen heb ik geen verloskundige/vroedvrouw meer om mee te gaan praten…
Toch ben ik erg geïnteresseerd in de informatie die ze vergaard heeft, vooral omdat we ook een unassisted birth plannen in april.
Het was “a long shot” om te proberen die persoon te contacteren, maar wie niet waagt, wie niet wint. 😉
Hoi K.
Als je wilt praten met me vind ik dat helemaal prima hoor! Mijn nummer is 06-24754172. Of mail of skype! Ik heb duizend en 1 ding te vertellen. Groeten de Roode
Beste de Roode, een bijzonder verhaal!
Wat ik me alleen afvraag: ben je met 37 weken nog naar Thailand gevlogen (omdat je voor 37 weken geen thuisbevalling wilde, zoals je schrijft)?
Inspirerend krachtig verhaal, mooi <3
Ik wil nog even een update geven.. vrij snel na mijn reactie hier beviel ik van mijn zootnej 05-10-2013. De holistische vroede vrouw is tegengevallen…bleek vrij regulier uiteindelijk en ik ben enorm getraumatiseerd door de bevalling…112 is gebeld helaas..ik verloor alle contact met mijn mannetje..door het laten breken van de vriezen met een naald raakte mijn kind in paniek (het moest omdat de bevalling dan sneller verliep) waardoor ik alleen maar heeel hard moest persen om hem ‘eruit’te krijgen. Hiervoor werd ook een knip gezet terwijl mijn manneke al helemaal beneden bijna op het einde was. Dus onnatuurlijk maar zosnel mogelijk eruit omdat de verloskundige in paniek raakte (even geen hartslag meer te voelen met echo apparaat). Ik wist dat het goed zat qua hartje e.d. en dacht dat ze op de verkeerde plek luisterde. Ik kreeg ook door dat ik kon slapen…de vliezen waren nog niet gebroken, de weeen wel een tijdje heel heftig…maar toen opeens heel stil en dommelde ik bijna weg om te gaan slapen…dat voelde goed en ik kreeg de rust van mijn zoontje maar de verloskundige zei niet in slaap vallen blijf bij me etc…Mijn zoontje schreeuwde toen hij geboren werd zo hard nee nee nee nee nee continue. Ik weet dat sommige kinderen ook in het vlies geboren willen en kunnen worden..en naar mijn gevoel ging het fout. tot op de dag van vandaag (bijna 2 jaar later) doet het nog steeds pijn dat mijn vertrouwen is weggevloeid in de mensen die ik om mij heen hierbij vertrouwde. Ondanks hoe goed ik ook erin ging qua vertrouwen kracht etc is de omgeving dus danig geweest dat ik me toch in een andere positie heb laten plaatsen….heel veel pijn spijt en verdriet later dus nog….dit wou ik even delen.
ps de partner bleek gedaan te hebben alsof er met andere ogen werd gekeken en meende het niet en liet op het moment supreme het afweten 😉